insanlar birer ikişer gelmeye başlamıştı nihayet istasyona hatta bir kaçı ilyas'ı oturduğu yerden selamlamış hatta bir tanesi özenle sarmaladığı bezden çıkarttığı ekmeğini bile ilyas'la paylaşmıştı.
ilginç
Anlamakta zorlandığım tek şey yüzündeki hüzün. Seni hiç bir zaman terk etmeyen, gülerken bile orada, gözlerinde yuvalanan o hüzün. Bazen Schopenhauer gibi pesimist miyim acaba diye düşünsem de hayır, Prenses ve Bezelye Tanesi hikayesinde ki gibi kırk kat örtülse de üzeri, bu ifadeyi nerede görsem tanırım. Benim asıl merak ettiğim şey, bu durumun varlığından veya yokluğundan ziyade, hüznün güzel yüzüne nerede ve ne zaman yerleştiği. Hoş
Yorumlar
Yorum Gönder